Week 2

Lieve allemaal,
Ook deze week heb ik weer geprobeerd mijn belevenissen bij te houden. Helaas is dit wegens mijn drukke schema wat minder goed gelukt dan vorige week, maar ik heb toch weer geprobeerd een korte samenvatting op te stellen.

Maandag 14-08-2017
Maandagochtend vroeg, om 9 uur, begon een nieuwe werkweek. Deze week zou iets anders gaan lopen dan de eerste week. Ik wilde namelijk graag een nachtdienst draaien en dat betekent overdag slapen. Eigenlijk zou ik mijn tweede werkweek moeten doorbrengen op chirurgie, maar omdat ik casualty veel te leuk vond, besloot ik om hier nog een week te blijven. 'S ochtends vroeg zag ik een jongetje van 13 jaar oud die op straat werkte om geld te verdienen en tijdens zijn werkuren was aangereden door een pikipiki. Het leek op het eerste gezicht heel onschuldig. Wat bloedplatjes op zijn kleren, hoogstwaarschijnlijk afkomstig van de kleine wonden in zijn gezicht. Hij gaf aan pijn op de borst te hebben, dus besloot ik te kloppen en te luisteren op zijn borst om te kijken of ik mogelijk een pneumothorax (klaplong) kon ontdekken. Het ademgeruis was normaal en tijdens het kloppen hoorde ik ook geen afwijkingen. Naast de pijn op de borst, vertelde de jongen mij dat ook zijn linkerarm erg veel pijn deed. Voorzichtig probeerde wij zijn vest uit te trekken, maar nog voordat wij zijn vest uit hadden gekregen, zagen wij dat de grond onder het bloed zat, evenals zijn mouw. We besloten de kleding door te knippen en zagen dat een deel van de humerus (bovenarm bot) door de huid heen stak. Nou zou je denken dat de jongen direct door naar chirurgie zou worden gestuurd, maar in Afrika laten ze je wachten tot de volgende dag en verbinden ze de wond met 1 enkel gaasje, dat het bloed hooguit voor 1 minuut niet doorlaat, waarna het alsnog er doorheen gaat lekken en het hele bed onder het bloed zit. De tweede patiënt was een man van 28 jaar oud die door een soldaat in elkaar geslagen was. De zusters vroegen mij zijn wonden schoon te maken en dat deed ik dan dus ook. Daarna kwam dokter Emanuel die zijn spreekuur ging starten en ik besloot met hem mee te lopen tot 12 uur. Om 12 uur besloot ik te stoppen en naar huis te gaan om even te douchen en te lunchen en nog even te slapen voor 2 uurtjes om vervolgens om half 6 de dhaladhala te pakken om naar het ziekenhuis weer te gaan. De gehele rit in de dhaladhala zijn we uitgelachen door de locals omdat we blank zijn en in een hele armoedige buurt opstapte waar ze normaal nooit echt blanke zien. Aangekomen in het ziekenhuis was het rustig. Bij een paar patiënten moest het bloedsuiker worden geprikt en de bloeddruk gemeten, maar al snel verveelde ik me en besloot ik samen met Marlie, Stijn en Ralph de gynaecologie en obstetrie afdeling te bezoeken. Hier mochten we getuigen zijn van 4 bevallingen. 3 gezonde meisjes en 1 gezonde jongen kwamen ter wereld en wij mochten ze wegen, inpakken en naar de ward brengen. Nog een vrouw stond op het punt te gaan bevallen, maar haar kindje lag in stuit ligging. Het voetje van de baby stak al uit de vagina, maar omdat de zusters geen harttonen hoorde bij de baby werd er besloten af te wachten i.p.v. direct over te gaan op een keizersnede. We weten niet of de baby het gehaald heeft, want we vonden het schrijnend om te zien en zijn terug naar casualty gegaan. Hier zagen wij een vrouw die door haar buren werd verdacht van hekserij. Zij is door hen opgewacht na haar werk en in elkaar geslagen, met als gevolg een grote hoofdwond. Later in de nacht, kwam er een vrouw van 25 uur de casualty ward binnengelopen. Alle artsen en zusters sliepen in de koffiekamer en dus stonden wij 4 haar te woord. Haar klachten waren vaginaal bloedverlies en onderbuikpijn die 3 dagen geleden ontstaat waren, mogelijk als gevolg van stress voor haar opleiding. Toen zij ons daarna vertelde 2,5e maand zwanger te zijn, vreesden we het ergste. Ze moest tijdens het consult even naar de wc en toen de vrouw terug kwam, was zij erg overstuur. Ze zei de baby te hebben verloren tijdens het toiletbezoek. Marlie en Ralph besloten in de wc te gaan kijken (dat is het enige handige van een Afrikaans toilet, je kan namelijk niet doorspoelen) en zagen daar diep in het toiletgat vliezen liggen. We hebben haar doorgestuurd naar gynaecologie en een echo aangevraagd om te checken of de foetus nog leefde of dat het inderdaad om een spontane abortus ging. Naast deze casussen hebben we nog enkele kleinere casussen gezien zoals TB, malaria, hypoglykemie, een bloeddruk van 245/115 mmHg etc.
De nachtdienst duurde van 18:00 tot 06:30. In totaal heb ik dus 15,5 uur gewerkt. Ik was echt kapot toen we dinsdag ochtend thuis aankwamen. We hebben ontbeten en gedoucht en zijn vervolgens heerlijk gaan slapen.

Dinsdag 15-08-2017
Rond een uur of 2 werd ik wakker. We hebben niet zoveel zinnigs meer gedaan, vooral lekker gerelaxt en bij gekomen en 's avonds hebben met de hele groep, inclusief alle nieuwe mensen wat bij de sportschool gedronken met zijn alle.

Woensdag 16-08-2017
Marlie, Stijn, Ralph en ik hadden besloten om vroeg te beginnen met werken en dat betekent dat je niet de dhaladhala pakt die elke ochtend om half 9 ons ophaalt vanaf het work the world huis en ons tot aan de ziekenhuisdeuren afzet, maar dat je een dhaladhala pakt in een armoedige achterstandswijk en je nog een stuk moet lopen tot aan het ziekenhuis. Helaas kwam het niet zover, want het onmogelijke is gebeurd, IK HAD ME VERSLAPEN. Het was de bedoeling om om half 8 te vertrekken, maar om 08:10 maakte Ralph me wakker met de vraag of het de bedoeling was dat ik nog zo lang in bed zou liggen. In 20 minuten moest ik me aankleden, haren doen, make-up doen, tas inpakken en eten, maar ik was gelukkig toch op tijd voor de dhaladhala van half 9 vanaf ons huis. Ralph startte die dag ook op casualty en dus besloten we samen met dokter Emanuel mee te lopen. We mochten al het lichamelijk onderzoek zelf doen, diagnoses stellen en beleidsplannen voorstellen. Het was ontzettend leerzaam en bovenal ook heel gezellig, want ik kon nu eindelijk met iemand sparren over mogelijke diagnoses i.p.v. alleen maar Swahili horen en er vrij weinig van te begrijpen. Na onze dag in het ziekenhuis zijn we naar de Maasai market gegaan om de laatste souveniertjes te kopen. De Maasai market is een grote hal met allemaal hele kleine winkeltjes erin en iedereen vraagt of je zijn winkeltje wil komen bekijken. In elk winkeltje verkopen ze echter exact hetzelfde dus elk winkeltje langs doe je niet zo snel. 'S avonds zijn we uit eten gegaan bij blue heron. Dit was de laatste keer dat we als grote groep Nederlanders gezamenlijk nog uit eten konden voordat een heleboel van ons zouden vertrekken terug naar Nederland of naar de Maasai Village. Het was heel gezellig.

Donderdag 17-08-2017
Dit keer stonden we wel vroeg op om om half 8 te kunnen vertrekken naar het ziekenhuis. Ralph en ik stonden weer samen op casualty en vroegen weer aan dokter Emanuel of we met hem mee konden lopen. Wij mochten bij alle patiënten het lichamelijk onderzoek doen en proberen met een diagnose te komen. Ook de behandeling bepaalden we gezamenlijk. Heel leerzaam dus. Daarnaast moesten we alle vital signs bepalen bij de spoedpatiënten.
Om 15:00 moesten Ralph, Stijn en ik weer thuis zijn omdat we met de taxi werden opgehaald om naar het weeshuis te gaan. Klopt, ik was daar al geweest, maar die kindjes zijn zo lief, dat ik gewoon nog een keer wilde. De 24 kinderen van het weeshuis vormen samen een koor dat 8 nummers heeft opgenomen en waarvan de cd volgende week wordt uitgebracht. Wij kregen een primeurtje, want wij mochten alvast een aantal nummertjes luisteren. We besloten allemaal een cd te kopen zodat wij een aandenken aan ze hebben, maar zij met het geld ook weer andere dingen voor het weeshuis kunnen doen. Win win situatie dus. Rond half 7 waren we thuis en begon de bbq. Donderdag is bbq night namelijk in het huis. Na de bbq stond natuurlijk ook een avondje uit op de planning en dus verplaatste de hele kudde zich naar de viavia voor wat goede muziek en een drankje! Rond 5 uur waren we thuis 's ochtends en om 6 uur zouden Stijn en ik opgehaald worden om op safari te gaan. Oeps!

Vrijdag 18, zaterdag 19 en zondag 20-08-2017
Om 6 uur 's ochtends stond er dus een grote safari jeep voor onze deur om ons op te halen. We moesten 3 uur rijden tot aan de ingang van de Ngorogoro conservation. Dit is nog niet het park, want in het echte park mogen geen mensen wonen. In de conservation wonen Maasai stammen. Het was ongeveer een uur rijden naar het Ngorogoro park en nog eens een uur rijden naar de Serengetti. We gingen eerst naar Serengetti. Het verschil tussen Serengetti en Ngorogoro is dat Serengetti veel uitgestrekter is en veel groter. Waar je ook kijkt, je kan het uiteinde van het park niet zien. Daarnaast heeft Serengetti veel hoog gras en hoge bomen waardoor sommige diersoorten zoals bijvoorbeeld giraffen hier wel kunnen leven, maar niet in de Ngorogoro krater omdat hier alleen laaggras te bekennen is en maar heel weinig bomen. Hierdoor kan je de dieren ook veel beter zien in de Ngorogoro krater. Na een middagje rondrijden in de Serengetti hadden we al 3 van de big 5 gezien en daarnaast een heleboel dieren die niet tot de big 5 behoren. Het leuke was dat we ze niet alleen gezien hadden, maar ook nog eens heel dichtbij konden komen. Aan het eind van de dag, voor het donker werd reden we naar het tenten kamp waar we de nacht door zouden brengen. Dit tentenkamp is in het park gelegen en dus kunnen de dieren 's nachts gewoon bij de tenten komen. Het was dan ook strikt verboden voedsel in de tenten mee te nemen. In het tentenkamp waren ook wctjes en douches maar alles was heel vies en de douche was koud. Midden in de nacht waren blijkbaar hyena's in het tentenkamp gespot, echter heb ik hier niks van meegekregen omdat ik te diep in slaap was. De volgende ochtend moesten we om kwart voor 6 bepakt weer klaar staan om weer door het park te gaan rijden. In de auto hebben we de zonsopkomst aanschouwd wat spectaculair was. Olifanten en leeuwen waren die ochtend de dieren die we het meest zagen. Rond 12 moesten we weer terug naar het tentenkamp voor een brunch om vervolgens naar de Ngorogoro te rijden. Rond 3 uur kwamen we bij de Ngorogoro krater aan, waar we direct door naar het tentenkamp reden. We hebben de tenten opgezet en snel een douche genomen, omdat men verteld had dat de douches daar warm waren als je maar op tijd was, want anders was het warme water op! Wat ik dan weer niet wist was dat je 4 minuten de kraan moest laten lopen voordat je eronder ging staan omdat het lang duurde voordat het warme water zou komen. Dus uiteindelijk heb ik toch weer koud gedoucht helaas. We hebben spelletjes gespeeld die middag en genoten van het diner 's avonds. Toen ik even naar mijn tent liep om een toiletrol te halen had ik nog niet gezien dat een kudde zebra's zich rond mijn tent had verzameld. Het is als het donker is zo donker dat je dat gewoon niet kan zien en by the way wie verwacht dat nou. Toen ik de tent uit liep hoorde ik de zebra's briezen en schrok ik me een ongeluk, maar wat was het leuk om ze op zo'n kleine afstand van mij vandaan te zien. Rond half 10 gingen we slapen en Stijn en ik hadden afgesproken een wekker te zetten om 's nachts ook nog naar de zebra's rond de tenten te kunnen kijken. De volgende ochtend moesten we weer om kwart voor 6 klaar staan en gingen we het park verkennen. Je kon inderdaad de dieren van grotere afstand al veel beter zien door het korte gras en dus wisten we direct welke kant we een beetje op moesten rijden. We hebben hyena's een zebra zien eten. Daarnaast hebben we weer ontzettend veel dieren gezien, behalve helaas de neushoorn. Er zijn er maar 25 in het hele park, helaas hebben we ze niet kunnen vinden. Na weer een geslaagde dag vertrokken we moe maar voldaan terug naar het huis in Arusha. Thuis aangekomen hebben we eerst lekker warm gedoucht om vervolgens een enorme was met de hand te doen. De blaren stonden op mijn vingers. Wat een ontzettend leuke week was dit ook weer.