Eerste week

Lieve allemaal,

Sorry dat ik pas zo laat wat van me laat horen! Ik had nog niet de tijd gevonden om even rustig in mijn eentje iets op papier te schrijven over mijn belevenissen hier in Tanzania.

Zaterdag en zondag 05/06-08-2017
Iets later dan gepland, vertrok ik om kwart over 9 vanaf Schiphol met Kenya Airways naar Nairobi. Daar aangekomen moest ik mezelf een weg vinden door alle voordringende Kenianen naar de volgende gate om het volgende vliegtuig te pakken. Ik was als de dood dat mijn bagage zoek zou raken, maar gelukkig zag ik al snel mijn bagage arriveren op een karretje dat naar een klein vliegtuigje reed. Ik dacht: 'het zal toch niet he?', maar helaas het was toch echt mijn vliegtuig(je). Meer dan twee propellers had het niet en de bagage werd bovenop elkaar gestapeld tussen waar wij zaten en de cockpit. Gelukkig hoefde ik maar een uurtje te zien overleven en al snel stond ik weer veilig en wel op de grond. Bij aankomst moest ik een papiertje invullen om een visum te krijgen en toen ik bij de douane aankwam wilde ze het me niet geven omdat ik volgens hen meer moest bestalen omdat ik hier zou gaan werken. Ik geloofde ze niet en dacht dat ze me aan het oplichten waren, maar toen ik Brian had gebeld om te vragen of het klopte vertelde hij dat het idd klopte en dat ik gewoon daar het geld moest betalen. James kwam me van het vliegtuig halen en bracht me vervolgens naar het huis waar ik zou gaan wonen. Toen ik daar aankwam was iedereen van huis en had ik even de tijd om rustig uit te pakken. Nadat alles was uitgepakt kwamen de andere thuis en heb ik mezelf voorgesteld. Ik ging gelijk met ze mee naar het snakepark waar we reptielen hebben kunnen zien en er was ook een Maasai museum dat we konden bezoeken. Op de heenweg er naar toe stopte we om bij Shanga een kijkje te nemen. Dit is een plek waar mensen met een beperking geaccepteerd worden en kunnen werken. Elders in Tanzania, komen ze niet aan werk namelijk omdat ze een beperking hebben. Ze recyclen glas en maken er nieuwe glaswerk van, ze maken kleden en bewerken stoffen, ze maken knuffels van oude kleding en ze maken sieraden. Iedere werknemer van Shanga heeft zijn eigen verhaal en het was heel indrukwekkend om te zien hoe zij een leven hebben weten te creëeren waarin hun beperking eigenlijk helemaal geen beperking meer is.
Toen we terug in het huis kwamen heb ik een traditionele welkomstmaaltijd gekregen en heb ik een film gekeken met de Nederlanders in het huis.

Maandag 07-08-2017
Maandag was mijn introductiedag. James nam ons eerst mee naar de opstapplaats van de dhaladhala. Het is een kwartier lopen om daar te komen. De dhaladhala is een hele beleving, een busje zo groot als een bestelbusje is omgebouwd als openbaarvervoersmiddel en ze vervoeren er soms wel eens 30 mensen in. Je kan je voorstellen hoe krap dat is. Aangekomen in de stad nam James ons eerst mee naar een bank om geld te pinnen. Daarna zijn we naar een telefoonwinkel gegaan om een Tanzaniaans nummer te regelen, zodat we goedkoop kunnen bellen in Tanzania en ik kreeg er zelfs 5 GB 3G op zodat ik ook buiten het huis internet heb. Vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gegaan om ons voor te stellen aan onze begeleiders en de departments een beetje te verkennen. Toen we ook dat hadden afgestreept op ons lijstje zijn we naar een kunstmarkt gegaan waar verschillende schilders schilderijen maken en verkopen. Ook het café waar veel van de vrijwilligers heen gaan is daar gelegen. Toen we dat ook hadden gezien, kregen we in een lokaal tentje een uitgebreide lunch voorgeschoteld. De lunch bestond uit rijst met spinazie, koolsalade, bonen, een soort soepje dat je over de rijst hoorde heen te gooien en kip! Tot slot zijn we naar de masaai market gegaan waar ze allerlei zelfgemaakte producten verkopen. Je moet je voorstellen; het is een markt met ik denk wel 100 kraampjes en stalletjes als het er niet meer zijn, met allemaal dezelfde rotzooi dat ze voor veel te veel geld proberen te verkopen en iedereen schreeuwt naar je dat je in zijn stalletje moet komen kijken. Na 10 minuten wisten we niet hoe snel we weg moesten komen! 'S avonds kregen alyssa en ik Swahili les.

Dinsdag 08-08-2017
Vandaag is een public holiday, dat betekent dat iedereen vrij is. Alleen een paar studenten en verpleegsters waren in het ziekenhuis te bekennen, maar de dokters waren allemaal vrij. Je zou denken dat er tijdens een public holiday, als iedereen vrij is en veel meer mensen op straat zijn, er ook veel meer ongelukken binnen zullen komen op de spoed, maar niks was minder waar. Ik heb de hele dag gaasjes staan vouwen die zij als steriel interpreteren maar eigenlijk hebben er 739295 handen aangezeten dus zo steriel zijn die gaasjes niet meer. Omdat er geen artsen zijn, wordt er ook geen zorg geboden en dus hebben alle mensen die zorg nodig hebben pech, want de dokter hebben vakantie. Je kan het je bijna niet voorstellen. Rond 12 uur kwam Alyssa (een Amerikaans meisje) me ophalen om vervolgens met de andere vrijwilligers te gaan lunchen in het AfrikaCafe! Dit is een Westers café waar ze allerlei westerse gerechten serveren en waar ze WiFi hebben! Nadat we lekker geluncht hadden zijn we opnieuw, maar nu met alle anderen naar de masaai market gegaan om souvenirs te kopen. Ik denk dat het ons 3,5 uur gekost heeft om de hele markt af te lopen en zoveel mogelijk stalletjes te bekijken om de Maasai een beetje te pleasen. 'S avonds hebben we niet meer veel gedaan, behalve lekker kletsen en thee drinken in het huis.

Woensdag 09-08-2017
Vandaag startte eigenlijk mijn eerste echte werkdag op de casualty and outpatient ward. Er waren nog twee andere vrijwilligers dus ik hoefde me gelukkig niet alleen te voelen. We liepen mee met doktari Emmanuel en hebben in nog geen anderhalf uur 17 patiënten gezien en mogen onderzoeken. De diagnoses liepen uiteen van een kind met een ventrikel-septumdefect (een gat in het septum tussen de twee kamers van het hart), een gevangene met TBC, een Maasai vrouw met borstkanker stadium 4 (alleen nog palliatief behandelen), een man met een oesofaguscarcinoom, een kind met een allergische conjunctivitis (oogontsteking), een jongen van 18 die zichzelf geprobeerd heeft te vermoorden door zichzelf te vergiftigen tot aan een reusachtig lipoom op de clavicula van een vrouw. Tot dan toe verliep de ochtend rustig ondanks dat ik al veel patiënten gezien had in een korte tijd. Vanaf dat moment veranderde het. Er werd een vrouw binnengebracht die geheel onder het bloed zat en amper kon lopen. Ze leek continu buiten bewustzijn te raken en we konden haar nog maar net op tijd opvangen. De zusters schreeuwde: sistaaa sistaaaa we need you, dus we rende naar ze toe en ze vroegen ons de patiënt op te vangen. Omdat iedereen hier Swahili praat moesten we vragen iemand te laten vertalen wat er gebeurd was. Ze vertelde ons dat haar man haar geslagen had. Toen we het grootste gedeelte van haar gezicht hadden schoongemaakt konden we de blauwe plekken en de zwellingen in het gezicht goed zien. Naast de pijn in haar hoofd gaf ze ook pijn in haar rug, buik en arm aan. Ik zag achter haar oren en rond haar ogen grote bloeduitstortingen en dit kan wijzen op een schedelbreuk en hersenschade en ik vroeg de dokter om haar voor een CT scan door te sturen om er zeker van te zijn dat het geen bloeding was. Hij vertelde me dat de patiënten eerst moeten betalen voordat ze de zorg krijgen die ze nodig hebben en omdat mevrouw arm was kreeg zij geen CT-scan. Ik was ontdaan, maar voordat ik het wist riep een andere zuster me om de volgende patiënt te zien. Ik kwam aan bij de patiënt en zag geen dokter, alleen haar moeder was bij haar. Ik vroeg wat er aan de hand was en de moeder van het meisje (patiënt, 19 jaar) begon in het Swahili tegen me te praten! Ik verstond het niet en ging een zuster erbij halen om het te vertalen. Ondertussen had de patiënt stuiptrekkingen, een snurkende ademhaling en paralyse (uitval) van armen en benen. De zuster wilde dat ik een hiv- en malariatest zou afnemen en haar bloedsuiker zou prikken en dus deed ik dat. Hiv- en malarietest waren negatief en haar bloedsuiker was normaal. Ik wilde ook haar bloeddruk weten en deze was 90/40 mmHg wat erg laag is. Haar pols was regelmatig, maar snel en zwak. Ze was ernstig ziek, maar ondanks dat moest ik haar achterlaten met alleen een infuus 0,9% NaCl omdat de zuster zei dat we niet meer voor haar konden doen omdat we hier de middelen gewoon niet hebben. Ik denk dat ik dat misschien nog wel het moeilijkst vind hier. Je wil zoveel voor iemand kunnen betekenen maar dat gaat gewoon niet. De Tanzanianen hebben een andere manier van werken en hebben gewoon geen geld voor medische spullen en dat is exact waarom er zoveel mensen dood gaan. Het was heftig om mee te maken en om 13:30 vond ik het genoeg geweest en ging ik lekker naar huis om even bij te komen. Om 15:00 gingen Alyssa en ik samen met James (staff) naar het weeshuis. We namen een weg die eindelijk een beetje meer op Afrika leek, met kleine huisjes en heel veel mensen op straat! Ik voelde me helemaal thuis en zwaaide naar alle kindjes. Aangekomen in het weeshuis mochten we eerst de oprichter ontmoeten. Hij wordt in het weeshuis ook wel grandpa genoemd en hij ziet de kinderen als zijn eigen kinderen wat heel mooi om te zien was. We mochten vragen stellen over de geschiedenis van het weeshuis en Naomi (meisje, 16 jaar, wees) vertaalde het dan voor grandpa en andersom, want ook nu weer kan men alleen Swahili spreken. We kregen een rondleiding door het weeshuis en mochten de kamers van de kinderen zien. Daarna namen Naomi en nog 4 kinderen ons mee naar de kerk die zij hebben laten maken om het ons te laten zien. De kinderen vormen een gospelkoor en zullen vanaf volgende week de kerk betreden en kijken er erg naar uit. Daarna was het tijd voor de cadeautjes! We hadden een heleboel meegebracht zoals een bal, een hoelahoep, springtouwen, ballonnen, bellenblaas, stickers, potloden, tandpasta, snoep en eten zoals 20 kilo rijst, 25 kilo meel, 10 kilo suiker, 20 liter olie, 20 kilo mais en nog veel meer!
Je had hun gezichtjes moeten zien! Alle 24 kinderen waren zo ontzettend blij en ik kon er wel uren naar kijken hoe ze met alles speelden. 1 Meisje van 2 klemde haar armpjes steeds om mijn been en ik heb haar de rest van de middag op mijn heup meegedragen en geknuffeld. Het was duidelijk dat de kindjes genieten van de aandacht en ik ben vast en zeker van plan nog een keer te gaan!

Donderdag 10-08-2017
Vandaag weer een nieuwe dag op de spoed gehad. Eerst een uurtje meegelopen met dokter Emmanuel en verschillende patiënten mogen zien en onderzoeken. Daarna moest dokter Emmanuel weg voor een vergadering en nam ik een kijkje op de traumakamer. Daar was niks te doen en dus ging ik samen met een meisje uit Engeland, dat met een andere organisatie mee is, de rest van het ziekenhuis verkennen. We zijn naar de NICU gegaan om te kijken hoe hier de prenatale baby'tjes worden verzorgd. Het was schokkend om te zien dat de baby'tjes hier allemaal naast elkaar op een rijtje liggen en alleen een zuurstofslangetje hebben. Meer medische hulp voor deze kindjes kan helaas niet worden gegeven door gebrek aan middelen. De zusters zijn hier niet in de buurt van de baby'tjes en hebben het dus ook niet door wanneer een baby'tje in crisis verkeerd. Gelukkig waren wij in de kamer en zagen we dat één van de kindjes niet meer ademde. We konden de zuster op tijd roepen en zij startte de beademing en reanimatie, waarna het kindje weer begon te ademen gelukkig. Daarna zijn we naar de gynaecologie en obstetrie afdeling gegaan waar de vrouwen liggen met een prolaps, cervixkanker of de vrouwen die een miskraam hebben gehad. Hier hebben we een ronde meegelopen met de arts die langs alle bedden ging om uit te leggen wat elke patiënt had. Nadat we ook deze afdeling gezien hadden zijn we naar de kinderafdeling gegaan en hebben we verstoppertje gedaan met de kindjes en ze aan het lachen gemaakt.
Omdat het zo rustig was vertrok het Engelse meisje naar huis en ik had beloofd langer te blijven dus ben ik weer terug naar de spoed gegaan en heb ik geassisteerd met het schoonmaken van wonden, hiv- en malariatesten afnemen en het bloedsuiker bepalen van de patiënten.
Rond een uur of 3 zijn Alyssa en ik terug naar huis gegaan, hebben we ons lekker opgefrist en omgekleed om een gezellige avond tegemoet te gaan. Donderdag is namelijk bbq avond en daarna ging het hele huis mee uit naar via via. Een openlucht kroeg in het centrum van Arusha! Het was een onwijs gezellige avond die gevuld was met karaoke, live muziek en leuke mensen. Rond half 4 lagen we in bed.

Vrijdag 11-08-2017
Ondanks dat we zo laat in bed lagen wilde we geen dag verloren laten gaan dus om half 9 stond de taxi voor de deur om ons naar St. Judes te brengen. Dit is een school voor de allerarmste gezinnen van Arusha. Ieder kind wordt gesponsord door mensen uit een welvarend land, waardoor deze kinderen toch in staat zijn naar school te kunnen. De kinderen hoeven niks te betalen en worden heel goed onderwezen. Het is echter zo geregeld dat maar één gezinslid kan worden aangenomen en dit gezinslid moet zijn broertjes of zusjes dan onderwijzen. Hierdoor kunnen zoveel mogelijk gezinnen geholpen worden. Anders dan anders moeten alle kinderen op deze school Engels praten. Wanneer Swahili gesproken wordt, worden de kinderen gestraft. Wij bezochten de primary school. Eenmaal aangekomen kregen we eerst een welkomstpraatje en daarna kregen we iets te horen over de geschiedenis van St. Judes. De kinderen hadden ondertussen pauze en wij mochten even naar buiten om met ze te spelen. Daarna liet Alex (onze gids) de school zien. We liepen langs de lokalen, de keuken, de aula en ze hebben zelfs een bibliotheek. Nadat we het meeste van de school gezien hadden mochten we bij de kinderen aanschuiven om te lunchen. Het is raar om te zien hoe elk kind voor zijn eten en drinken vecht en tegelijkertijd heel stil moet zijn om de rust te bewaren in de aula. De primary school alleen bestaat namelijk uit 728 kinderen. Je kan je voorstellen dat als alle kinderen zouden schreeuwen, het een drukte van jawelste zou worden. De leraren zijn streng, maar daardoor is het wel ontzettend geordend. De kinderen die zijn aangenomen op St. Judes moesten een zware test afleggen en hierdoor ligt het intelligentieniveau van de kinderen heel hoog. Na de lunch was het weer tijd om buiten te spelen en hebben met een aantal meiden een dansspelletje gedaan. Toen ook deze pauze afgelopen was hebben we een muziekles, kunstles en bibliotheek les bijgewoond wat heel leerzaam was en leuk om te zien. Het was ondertussen alweer half 4 en wij dachten dat we naar huis konden. Echter, op vrijdagen is er een assembly. De hele school verzameld zich in de aula waarna wij als visitors het podium moesten betreden om ons voor te stellen in front of alle leraren en kinderen. Daarna werden er dansjes opgevoerd en huishoudelijke regels met de kinderen besproken. Om 5 uur was het afgelopen en werden door een schoolbus vol met kinderen thuis weer afgezet. Een hele leuke en leerzame dag.

Zaterdag 12-08-2017
Ook vandaag stond er om 9 uur weer een taxi op ons te wachten. Het was Anne haar laatste dagje dus Marly en ik hadden besloten samen met Anne naar de Moshi hot water springs te gaan. Het was 2 uur rijden en de weg er naar toe was onverhard (het was dus best hobbelig). Toen we daar aankwamen stonden we versteld van het prachtige water. Het was zo helder dat je tot op de bodem alles kon zien. We besloten te gaan zwemmen voordat de grote drukte zou komen. Het water was lauw (zeker niet warm, zoals de naam zegt). In het water zwommen kleine visjes die net als de visjes bij de spa aan je benen knabbelen. We hebben wat af gegild daar in het water. Ik was vergeten droog ondergoed mee te nemen en moest dus opdrogen, dus we zijn daarna lekker in de zon gaan liggen en hebben gekeken naar de Tanzaniaanse jongens die kunstjes uitvoerde op een touw, waarna ze in het water doken. Heel leuk om te zien. We moesten op tijd weer terug zijn zodat Anne nog tijd had om haar spullen te pakken en dus gingen we na 3 uur weer lekker op weg naar huis. Hier hebben we even rustig aangedaan waarna ik samen met de Engelsen naar njiro complex ben gegaan om een hapje te eten. Het was eigenlijk de bedoeling vroeg te gaan slapen, maar de plannen wijzigden en we hebben de taxi gepakt om nog wat te drinken met de Australische meisjes en de jongens die zij hadden ontmoet in de sportschool. Uiteindelijk was ik om 1 thuis en ging ik toen lekker snel slapen.

Zondag 13-08-2017
Om 10 uur werden we opgewacht door opnieuw een taxi. De Nederlanders wilden de Mount Meru op hiken en hadden me overtuigd om mee te gaan. Uiteindelijk de beste keuze van mijn leven. Normaal gesproken zou ik nooit gaan wandelen, want ik heb echt een enorme hekel aan wandelen, maar alleen thuis zitten vond ik ook geen goed plan en dus besloot ik mee te gaan. Bepakt en bezakt gingen we op weg naar de Mount Meru. We werden gedropt aan het begin van de berg en daar startte onze hike. We moesten berg op lopen op een onverharde weg langs alle woningen van de mensen die op de berg woonden. Op een gegeven moment, na 2 uur lang lopen bereikten we een grasveld waar we even mochten uitrusten van onze gids. Vanaf dit punt liepen kindjes met ons mee met een leeftijd van 13-18. In het begin wisten we niet waarom deze kinderen met ons meeliepen maar dat werd ons al snel duidelijk. We gingen het bos in waar we moeilijk begaanbare paadjes af moesten lopen om bij de rivier te komen. Iedereen had een eigen kindje dat hem/haar hielp. Mijn kindje was 16 jaar oud en super schattig! Hij hield continu mijn hand vast zodat ik niet kon vallen en gaf hele goede instructies waar ik mijn voeten moest zetten. Nadat we het/de smalle, stijle, modderpad/trap naar beneden hadden overwonnen kwamen we aan bij de rivier. Omdat het geen regenseizoen is was de rivier maar heel smal en niet diep. We moesten continu op stenen in de rivier staan zodat onze voeten niet nat zouden worden. Ook hier waren de kindjes weer heel lief en zorgde ze goed dat wij op de juiste stenen (die niet los lagen) gingen staan en hielden ze onze hand vast zodat we niet zouden vallen of nat zouden worden. De natuur was prachtig en de kinderen legde ons continu uit wat de namen waren van de verschillende planten. Na 3 uur lopen (in totaal) kwamen we bij een grote open ruimte aan met stijle wanden en heel veel flora. Hier hadden we het eindpunt bereikt en met als de kers op de taart een prachtige waterval! We klommen de stijle wand omhoog om achter de waterval te kunnen staan! Ik heb nog nooit zo'n mooi plekje gezien. Ik heb tot mijn scheenbenen in het water gestaan, maar ik hield het niet lang vol want het water was ontzettend koud omdat het uit de bergen komt. Daarna zijn we op een grote rots geklommen om naar de waterval te kijken en ondertussen lekker in de zon op te warmen. Toen was het tijd om terug te gaan. Je zou denken dat het alleen maar makkelijker zou worden, maar wat ik niet wist was dat het moeilijkste nog moest komen. De stijle, smalle, moddertrap met de hoge treden moesten we dit keer opklimmen. De kinderen wilde een wedstrijdje houden wij als eerst met zijn partner boven zou zijn dus in een recordtempo liepen we naar boven. Boven aangekomen moesten we allemaal even op adem komen want het was echt heel zwaar. Ik vond dat ik het nog best goed gedaan had want ik kwam als 3e boven van de 6 haha! Toen iedereen bijgekomen was konden we weer door en hoefden we alleen nog maar naar beneden te lopen. In totaal hebben we 5,5 uur gelopen en hebben we de rest van de middag rustig aan gedaan en onze vieze kleren gewassen, wat trouwens ook een hele uitdaging is want je doet het hier met de hand.