Week 4

Lieve allemaal,

Ook dit keer komt mijn verslag pas veel later dan gepland. Toch wil ik hem jullie niet onthouden, want ik denk dat dit wel mijn allerleukste week is geweest. Vanaf nu gaan we back to basic, precies wat ik juist zo graag wil ervaren als ik in Afrika ben. Veel leesplezier, want dit zal tevens mijn laatste verslag zijn. Daarna ga ik alweer op huis aan.

Zondag 27-08-2017
Vandaag is een reisdag, want we gaan vandaag naar de Maasai!! Merel en ik hadden beiden geen idee hoe laat we zouden worden opgehaald, want niemand had ons iets laten weten. Maar he, we zijn in Afrika, dat is hier de normaalste zaak van de wereld. De andere groepjes waren om 10 uur opgehaald, dus we gingen daar maar van uit. Om kwart voor 8 's ochtends kreeg alleen ik, een berichtje dat we om 9 uur zouden worden opgehaald. Dat is dan weer totaal niet typisch voor Afrika, dat de tijd opeens vervroegt, maar wij zouden Nederlanders niet zijn als we toch weer op tijd klaar wisten te staan.
De taxi bracht ons naar een grote open plek midden in de stad waar ontzettend veel bussen geparkeerd stonden. John (de taxidriver) begon te lachen en zei: het is jullie geluksdag, jullie worden in luxe vervoerd! En hij stopte bij een aftandse krakkemikkige bus. Onze tassen werden, voordat we er überhaupt iets over konden zeggen, van onze ruggen gegrist en boven op de bus gebonden. Dat was shock momentje 1: moet onze tas, met al onze spullen, serieus bovenop de bus in plaats van binnen in de bus? Ik hield hem nog liever op schoot dan dat ik die oude touwen vertrouwde waarmee de tassen werden vastgebonden. Maar goed, jezelf overgeven en je aanpassen aan de leefstijl van de Afrikanen hoort erbij en dus gingen we zonder ook maar iets te zeggen rustig in de bus zitten. Elia is onze reisleider en die zorgde ervoor dat we de beste plekken in de bus hadden gekregen, want het kon onderweg nog wel eens druk worden. We moesten een uur wachten voordat de bus pas vertrok, dus besloten we een beetje te socialisen met twee Maasai warriors die voor ons zaten, terwijl we ondertussen de verkopers van voedsel en troep rond de bus op afstand probeerde te houden. De reis zou ongeveer 5 uur gaan duren, waarvan 4 uur reiden en een uur lunch pauze. Uiteindelijk kwamen we pas rond half 5 aan in Engaruka met de bus. Hier mochten we eruit. De box vol medicijnen die we hadden meegebracht werd op een pikipiki (motor) geladen, evenals onze packpacks en vertrok alvast naar het huis en wij moesten verder te voet lopen.
Speciaal voor de work the world mensen die hier komen is een eigen Maasai kamp gemaakt, iets op afstand van de andere. Dit is op zich heel fijn, want je bent een bijzonderheid als muzungu (blanke) hier en ze zouden je geen moment met rust laten. Toen we bij het huisje aankwamen zat daar Namelock op een stoeltje. Namelock is een hele uitbundige aardige vrouw van 24 jaar die hier woont en eten kookt voor de work the world mensen. Ze liet je meteen thuis voelen en ze was blij dat we er waren. We krijgen de ruimte van Elia om onze spullen uit te pakken en het huisje te verkennen en daarna zou hij ons over het terrein rondleiden. Zo gezegd, zo gedaan. Na de rondleiding hielpen we Namelock met koken. Ze koken hier in een hut gebouwd van klei en stokken en het dak is van riet. Er bevind zich 1 klein raampje in de hut en ze koken op vuur. Je kan je voorstellen dat die hele hut vol rook zit. Met mijn slechte longen zorgde ik dus ook steeds voor een plekje bij de deur zodat het nog enigszins dragelijk is. Het is maar goed dat ik dit een weekje doe en niet zoals zij hun hele leven, want je hebt geheid COPD. We aten die avond rijst met een tomaten/wortel saus en bonen. Ik had vreselijke verhalen over het eten gehoord van groepen die hiervoor er waren geweest maar daar is helemaal niks van waar! Het was heerlijk! Na het eten hebben we samen met Elia en Namelock een potje kaarten gespeeld en zijn we om 9 uur gaan slapen.

Maandag 28-08-2017
Rond een uur of half 8 stonden we op om onszelf klaar te maken voor de eerste dag clinic. De douche hier is niks anders dan een emmer water en een bucket waarmee je het water over jezelf heen kan gooien. We besloten deze ervaring uit te stellen tot na het werk, omdat het wel wat tijd zou gaan kosten. Het ontbijt was een droge witte boterham. Een broodje weltevreden zou mijn oma zeggen. Gelukkig had de groep hiervoor en ook wij chocoladepasta meegenomen zodat we er een broodje echttevreden van konden maken. Na het ontbijt hadden we tijd over en gingen dus maar weer een potje kaarten. Na het kaartspelletje verkleden we onszelf in onze scrubs en moesten te voet naar de clinic gaan. Na een half uurtje lopen kwamen we met bestofte scrubs aan bij de clinic. We mochten ons bij de zuster voegen en we gaven haar de box met medicijnen die wij voor ze hadden meegebracht. Ze was er ontzettend blij mee. Je moet je voorstellen dat de Maasai niet als een normaal mens uit de bevolking wordt gezien. In het ziekenhuis wordt er alleen Maasai opgeschreven als iemand van de Maasai met een klacht komt en de voornaam wordt achterwegen gelaten. Als er mensen overlijden in het ziekenhuis dan staat er dat er 10 mensen zijn overleden en 1 iemand van de Maasai. De overheid van Tanzania voorziet het Mount Meru ziekenhuis van medicatie, maar de Maasai niet. Het komt dus geregeld voor dat de medicatie van de Maasai op is. Dat is dus ook de reden waarom de Maasai gebruik maakt van local herbs waarvan zij denken dat het geneeskundige krachten bevat, maar eigenlijk is het heel erg slecht voor ze. We mochten tijdens de clinic heel veel doen. De dokter was niet aanwezig en dus overlegde we alles met de zuster om tot een gezamenlijke diagnose te komen. Vital signs, longonderzoek, malariatesten, hiv-testen, syfilistesten, temperatuurmeten, handgrepen van Leopold, je kan het zo gek nog niet bedenken, maar alles mochten we zelf doen! Heel leuk en bovenal heel leerzaam. Rond half 2 's middags werden we opgehaald en liepen we terug naar huis voor de lunch. Namelok had mais en bonen gemaakt. 'S middags was het tijd voor een overheerlijke bucketshower en harenwassen. Zonder dollen, wat houd ik hier van! Ik zou prima zonder douche kunnen hier! Je hebt echt het echte Afrikaanse gevoel en daarnaast was ik het toch al wel gewend van toen in Ghana! Daarna hebben we de hele middag gekaart en 's avonds namelok geholpen met het klaar maken van het eten. We aten zelfgemaakte frietjes met geit in een tomaten/wortel sausje. Heerlijk! Ook 's avonds weer met zijn vieren zitten kaarten en daarna weer vroeg naar bed. Op naar weer een nieuwe dag!

Dinsdag 29-08-2017
Vannacht gelukkig een stuk beter geslapen. we stonden om half 8 op om ons klaar te maken en ontbeten met droge witte boterhammen, chocoladepasta of pindakaas, hard gekookte eieren en heel veel fruit. Een luxe ontbijtje hier. Rond 9 uit vertrokken we weer te voet naar de clinic. Dit keer brachten we pencils mee voor alle kinderen die we onderweg tegen zouden komen en die naar ons zouden roepen: muzungu pipi (he blanke, snoep)? Wij hadden geleerd te reageren met: napana pipi, pipi namboya (geen snoep, snoep is slecht voor je)! En dus gaven we ze een potlood in plaats van snoep. Gelukkig waren ze daar ook blij mee. Voor de kinderen in de clinic hadden we wel pipi meegenomen, aangezien de kindjes maandag allemaal zo moesten huilen als ze onderzocht werden. Het was vandaag mama-dag dus alle anti-natale (zwangeren) en post-natale vrouwen kwamen op spreekuur ter controle of met klachten. Dat betekent een heleboel hiv-, malaria- en syfilistesten die we moesten doen. Daarnaast moesten we de ligging van de foetus bepalen, de hoogte van de fundus bepalen en luisteren naar de harttonen van de baby. Tot slot diende alleen de bloeddruk nog gemeten worden. Ook dit mochten we elke keer allemaal zelf doen! De zuster schreef alleen de resultaten op nadat wij haar die verteld hadden. Heel leerzaam dus weer. Bijzondere gevallen die er tussen zaten waren een spontane abortus, een knieschijf subluxatie bij een warior en een aantal urineweginfecties. Om half 2 liepen we weer samen met Elia naar huis voor de lunch. Dit keer stond banaan met vlees voor ons klaar. Ik vond de combinatie maar vreemd, maar het was zeker lekker. Om half 3 hadden we vrije tijd en kozen we er weer voor om gebruik te maken van onze Bucketshower. Na het douchen lagen de kaarten weer voor ons klaar tot een uur of half 5. Om half 5 werden we door Elia en een vriend van hem meegenomen voor een wandeling richting de berg waar geiten zouden zijn. Het was de bedoeling dat wij die zouden mogen melken. Na een drie kwartier lopen hadden we nog geen geiten gevonden en besloten we te wachten tot ze naar ons toe zouden komen. Om de tijd te doden begon Elia, zonder dat wij hierna gevraagd hadden, over de besnijdenis bij mannen in Tanzania. Slechts een tripe in Tanzania wordt niet besneden, alle overige mannen in Tanzania wordt besneden. Hij vertelde hoe dat bij hem is gegaan en dat Maasai mannen wel de mooiste piemel hebben van alle mannen omdat zij een soort tweede piemel hebben. Hoor je dat goed, ja dat hoor je goed, ik moest hem ook vragen het te tekenen want ik had me er geen beeld bij. Bij Maasai mannen wordt de voorhuis teruggeschoten, wordt er een incisie gemaakt en de twee voorhuidflapjes zullen aan de onderkant van de penis weer aan elkaar groeien. Er moest worden bijverteld dat vrouwen over het algemeen de Maasaipenis het fijnst vinden. Haha nou Merel en ik voelde ons toch een partij opgelaten, helemaal niet awkward gelukkig. Nadat de geiten onze kant op waren gekomen, liepen we met de geiten mee bergafwaarts naar de eigenaar van de geiten, waar we op zijn grond aangekomen de geiten mochten melken en lammetjes mochten knuffelen. Rond 7 uur waren we thuis voor het avondeten: rijst met een sausje van tomaat, wortel, groene peper en ui. Alweer super lekker gegeten! Na het eten hebben we met zijn vijven gekaard en natuurlijk wonnen de muzungu's (blanken) van de mbongo's (Afrikanen).

Woensdag 30-08-2017
Vandaag stond om 7 uur de wekker omdat we Namelok beloofd hadden met haar pannenkoeken te bakken voor het ontbijt. Ik deed niks liever want een pannenkoek voor het ontbijt ging er wel in na de droge boterhammen van de afgelopen twee dagen. En lekker dat ze waren, jam jam jam. Na het ontbijt liepen we weer richting de clinic, dit maal was het een stuk warmer. Aangekomen bij de clinic zagen we eerst een paar patiënten in de spreekkamer waarna we met de zuster mee moesten lopen naar een ander gebouwtje. Hier bereidden we alles voor, voor de babyclinic. We legden de spuiten, alcoholswipes en de medicijnen op de juiste plaatsen neer en gingen vervolgens weer naar buiten om de baby's te wegen. Aan de boom hing een weegschaal met een grote haak daaraan waar de baby's aan werden opgehangen. Nadat we alle gegevens genoteerd hadden was het tijd om te gaan vaccineren. De zuster heeft het niet eens voor gedaan en we mochten al aan de gang! Zo erg vertrouwen ze ons. Ik vond het ontzettend leerzaam en bovenal heel leuk om te doen, behalve dat alle baby'tjes moesten huilen. Om half 2 hadden we er eigenlijk nog geen genoeg van, maar toch moesten we stoppen, want we hadden een druk tijdschema vandaag. Als lunch kregen we makande. Dit is een mengsel van bonen en mais, heel lekker. Na de lunch hadden we gelukkig nog snel even tijd om te douchen. Daarna kwamen de Maasai mama's al. Ze dansten voor ons de avonddans en daarna was het ook onze beurt. Het ziet er op de filmpjes die we hebben gemaakt heel gemakkelijk uit, maar het is alles behalve makkelijk. Na het dansen gingen we in een grote kring zitten en mochten we helpen onze eigen armbandjes te maken. Het ging nog best soepel. De mama's waren niet voor niks gekomen, want normaal gesproken verdienen ze geld met de verkoop van armbandjes, oorbellen, kettingen en enkelbandjes die zij zelf hebben gemaakt. Natuurlijk konden wij ze niet met lege handen weer naar huis sturen en dus hebben we wat van ze gekocht. De opbrengst verdelen ze eerlijk onder de mama's, zodat iedereen even veel krijgt. Daarna was het de beurt aan de wariors om hun dans op te voeren. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Ze maakte allerlei vreemde, harde geluiden en daarna stormde er eentje op me af met zijn stok. Ik schrok me helemaal dood en rende keihard weg. Iedereen lach in een deuk omdat ik wegrende van de schrik. Daarna legde ze me uit dat het een soort van begroetingsdans is en dat wanneer een man op je af komt, je je schouder tegen elkaar hoort te tikken. Aan het eind van de begroetingsdans moeten de vrouwen de beste danser kiezen. Zo gezegd zo gedaan, ik koos, niet wetende dat als je iemand kiest, je eigenlijk zegt dat je met die persoon naar bed wil. Ik heb hem daarna wel even duidelijk gemaakt dat hij het niet te serieus moest nemen. Ik heb een ontzettend gekke, leuke en vooral bijzondere middag gehad. 'S avonds hielpen we weer met koken en maakten we pilau klaar. Dit is rijst met geitenvlees, wortel, tomaat, ui en een groene peper (kip massala kruiden en tomaten kruiden).
Ook dit was weer heerlijk. We speelden nog een potje kaart en besloten weer vroeg te gaan slapen, omdat we morgen ochtend om 6 uur een uur heen en een uur terug gaan lopen naar de krater. We zijn heel benieuwd.

Donderdag 31 augustus
Om kwart voor 6 's ochtends ging onze wekker. Waarom zo vroeg zou je denken? Nou miep gaat weer eens lekker gek doen, we gaan vandaag naar de krater Empakai lopen. Om kwart over 6 begonnen we met lopen en na een uur lopen kwamen we met zonsopkomst aan bij de krater. Wat een mooi gezicht was dat. Na eventjes van het uitzicht te hebben mogen genieten, liepen we weer terug naar het huisje. We kregen mandazi als ontbijt. Dit lijkt heel erg op oliebollen alleen deze keer zonder krenten. Na het ontbijt was het tijd om weer richting de clinic te wandelen. Onze laatste dag daar helaas alweer. Vandaag was pregnant mama day. We moesten dus weer heel veel hiv, syfilis en malaria testen afnemen bij de zwangere vrouwen, buik onderzoek doen, bloeddruk meten en de vrouwen wegen. Ook heb ik geleerd te bepalen hoelang een vrouw al zwanger is.
Na de clinic gingen we snel naar huis om te lunchen. We kregen ugali voorgeschoteld. Het lijkt op fufu dat ik al kende uit Ghana, maar dit smaakt beter en hier kregen we spinazie bij in plaats van een veel te spicy soep met een vieze vis erin. Na de lunch hebben we snel gedoucht, want om 15:30 stonden er twee piki piki's (motors) voor de deur die ons naar de grote markt zouden brengen. Gesandwitcht tussen de piki piki driver en Elia reden we richting de markt. Gelukkig had Elia hem vooraf verteld rustig en voorzichtig te rijden. Op de markt was het een drukte van jewelste. Alle mensen vanuit 4 tripels verzamelen zich om hun spullen te verkopen en andere spullen te kopen. In totaal zijn dat 12.000 mensen bij elkaar en twee muzungu's (blanken) die daar tussen liepen. Het was een hele attractie. Ik heb nog nooit zoveel mensen ons aan zien staren. Op een gegeven moment liep ik langs en pakte een jongetje van 13 mijn hand en gaf er een kus op. Elia had al gezegd dat hij ons moest gaan beschermen, want alle wariors zouden wel een muzungu willen hebben als vriendin. Nadat we wat hadden gedronken en de markt bekeken hadden gingen we weer terug met de piki piki richting huis. We hebben met een vriend van Elia, Elia, Merel en ik samen nog potjes kaart gespeeld en daarna lekker avond gegeten.

Vrijdag
Vandaag is een speciale dag. Vandaag is het de dag van het offeren. We mochten tot half 9 uitslapen om vervolgens om 10 richting de offerplaats te gaan lopen. Het zou driekwartier lopen zijn. We moesten helaas ook bergbeklimmen om er te komen, dus rustig wandelen zat er niet helemaal in. Toen we aankwamen bij de offerplaats sloten steeds meer Maasai mannen zich bij ons aan. Ook werd het geitje naar de plek gebracht. Normaal gesproken snijden ze de keel van de geitjes door, maar omdat veel van de vrijwilligers hier niet tegen kunnen, doden ze het beestje door middel van verstikking. Dit gedeelte van het offeren vond ik misschien nog wel het moeilijkst. Het duurde maar liefst 4 minuten voor het geitje daadwerkelijk dood was. Wij mochten helpen met het ontvellen van de geit. Daarna werden de organen uit het beestje gehaald en was het aan ons om het eerste stukje rauwe nier te proberen. Zonder twijfelen stak ik het stukje in mijn mond. Ook merel volgde mijn voorbeeld even later. Rauwe nier heeft weinig smaak, we konden dus ook niet zeggen dat het vies was. Na de nier was het de bedoeling dat we de gebraden lever proefden. Dit was misschien nog wel het allerlekkerste dat ik gegeten had. Het smaakt gewoon naar kip. Onze 3e gang was een heerlijk kopje bloed met klontjes. Bij deze gang twijfelde ik wel eventjes, maar al snel dacht ik kom op lot, niet zo pussy, je kan dit. Ook het kopje bloed hebben Merel en ik beide leeggedronken. De maag van de geit is normaal gesproken alleen voor de wariors (mannen), maar wij wilde ook dit graag proeven. Dit was het minst lekkere deel van de geit. Tot slot kregen we nog de stukjes gebraden spier. Na het offeren gingen de mannen dansen voor ons en moesten we de beste danser uitkiezen. Al met al een bijzondere ochtend. Na het offeren besloten we Elia's broertje op te zoeken. We vonden hem in het gebouw van de primary school. Voor hem was het eveneens een bijzondere dag, want hij was geslaagd en zou zijn studie voort gaan zetten op de secondary school. We gaven hem een presentje en liepen terug naar huis. Nog één keer zouden we kunnen genieten van de heerlijke bucket shower en natuurlijk deden wij dit ook. Na de douche heb ik een klein wasje gedaan zodat ik met schonen kleren de volgende dag terug zou kunnen reizen. Ook voor Elia was het wasdag alleen had hij net iets meer te wassen en zat er voor ons niks anders op dan te wachten tot hij klaar zou zijn. Nadat alle was opgehangen was aan de waslijn besloten we naar de village te lopen voor een potje poolen, maar onderweg stuitten we op een probleem. De weg was onderbroken door een riviertje die plotseling daar ontstaan was. Elia sprong over de rivier, mijn ik zag mij dat nog niet doen en dus besloot ik met slippers aan door het riviertje heen te lopen naar de overkant. Heel dom natuurlijk, want mijn slipper bleef vast plakken aan de ondergrond en ik verloor hem. Hij dreef met de rivier mee af en ik rende er dwars door de rivier achteraan. Kleddernat, maar wel met twee slippers, bereikte ik de overkant van de rivier, terwijl Elia en Merel helemaal dubbel lagen om mijn gestuntel. Toen we bij de pooltafel aankwamen stond het vol met mannen. We besloten te wachten tot er een plekje vrij zou komen voor ons om te spelen, maar dat kwam maar niet en dus besloten we na een half uurtje te hebben gekeken terug naar huis te lopen. Alsof Elia het zo gepland had, liepen we langs een voetbalveldje waar een aantal jongens net hadden getraind. Die jongens bleken de vrienden van Elia te zijn en Elia vroeg ons of we het goed vonden als hij even ging voetballen. Natuurlijk, zeiden we, wij moedigen je wel aan. Met een glimlach van oor tot oor stond Elia op het veld. Leuk om te zien hoe hij zijn ei in het voetballen kwijt kan. Rond kwart voor 7 liepen we verder terug naar huis om nog een laatste keer samen met Namelok te kunnen koken. We maakten rijst met bonen. Na het diner hebben we nog één laatste keer een potje kaarten gespeeld en naar de sterren gekeken en zijn daarna lekker gaan slapen.

Zaterdag
Om 3:00 's ochtends ging onze wekker. Snel pakte we onze spullen in, kleedden we ons om en liepen we de deur uit. Rond half 4 begonnen we met lopen, in het pikkedonker, richting de bus. Om 4 uur kwamen we aan op de plek waar de bus zou vertrekken. Echter, er was geen bus te bekennen. Elia besloot de buschauffeur te bellen. Hij vertelde Elia al vertrokken te zijn en dus moesten we naar de andere village komen om daar op te stappen. Lopend zouden we daar nooit op tijd aankomen en dus regelde Elia een pikipiki (motor). Met zijn drieën en twee backpacks en drie tassen reden we op één pikipiki richting de village. Aangekomen bij de village was ook daar geen bus te bekennen, dus weer belde Elia de buschauffeur. Dit keer was de bus al verder gereden richting de secondary school en moesten wij weer op de pikipiki. Aangekomen op de secondary school zagen we de bus staan. Een pak van ons hart. We mochten als eerst instappen en een plekje uitkiezen. Daarna stormde ik denk wel 100 kinderen de bus in die allemaal een plekje probeerde te bemachtigen. Velen moesten op de grond zitten of blijven staan en sommigen gingen bij elkaar op schoot. Na 3 uur rijden kwamen we aan bij mosquito river. Hier kregen we te horen dat de rem van de bus kapot was en we verder moesten met de dalah dalah. Na 3 uur reizen per dalah dalah kwamen we eindelijk aan in Arusha waar Comfort met zijn taxi ons stond op te wachten. Hij bracht ons naar het huis en daar namen wij afscheid van Elia. Ralf had een ontbijtje voor ons gemaakt. Na het ontbijtje pakte ik snel mijn spullen in, belde ik mama en ging ik eindelijk weer lekker onder een normale warme douche. Toen we helemaal opgefrist waren besloten we een laatste lunch te nemen in Africafe. Comfort appte me of hij nog even langs mocht komen omdat hij nog wat voor mij had. Ik ging naar hem toe en ik moest mijn ogen sluiten. Hij deed me een kettinkje en een bijpassend armbandje om zodat ik altijd een beetje aan hem en aan Tanzania kon denken. Het was een afscheidcadeautje. Ook voor Ralf had hij iets mee gebracht. Nadat we ook van Comfort afscheid genomen hadden gingen we terug naar huis om te wachten op John die ons naar het vliegveld zou brengen. Ik had me voorgenomen niet te gaan huilen ondanks dat ik er zo van baalde dat mijn avontuur er alweer op zat, maar helaas lukte me dat niet. Ik ga Tanzania, de mensen van het work the world huis, de mensen uit Tanzania die ik heb ontmoet en het ziekenhuis zo ontzettend missen. Wat een avontuur heb ik weer mogen beleven en wat een ontzettend groot geluk heb ik dat ik ook in staat ben om dit soort avonturen te mogen beleven. Dit neemt niemand me ooit meer af en ik weet zeker dat het niet lang duurt voordat ik weer terug ben in Afrika, want och wat houd ik van dat continent!