Mijn reis tot nu toe!

Lieve allemaal,

Ik zal van de afgelopen 5 dagen even een korte (jullie kennen me, dat wordt dus een lange) samenvatting geven.

Zaterdag 05-07-2014
Zaterdag was het dan eindelijk zo ver. Om 06:15 stond ik afscheid te nemen van mijn ouders en opa en oma op schiphol. Ik stapte op het vliegtuig naar Lo nden dat zelfs 5 minuten eerder vertrok. Naast mij kwam een Amerikaans stel van eind 50 zitten. Dat is wel de manier om over je vrees om Engels te moeten spreken heen te komen. Anderhalf uur lang hebben ze me verteld over hun reis door Europa. Ook hebben ze mij gevraagd wat ik ging doen en ze reageerde net als heel veel andere: Why?? Toen we in Londen landden, stonden ze erop dat ik met ze mee liep en ze mij de gate zouden laten zien waar ik zou moeten zijn. Ik wilde beleefd zijn, dus liep met ze mee maar dacht stiekem bij mezelf dat ik dat ook wel alleen zou vinden. Achteraf ben ik blij dat ik met ze mee ben gelopen want wat doen die Engelse moeilijk zeg. Het heeft me anderhalf uur gekost om door de douane te komen. Het Amerikaanse stel bood me een ontbijt aan, maar ik had niet zo'n honger omdat ik van papa en mama al perse had moeten eten... Dus ik kreeg een kopje thee van ze en zo hebben we nog ruim een uur gewacht. Hun vlucht naar New York ging eerder dan die van mij, dus uiteindelijk heb ik nog 5 uur alleen gewacht op Heathrow. Het vliegtuig waar ik mee vloog was een dubbeldekker vliegtuig! Helaas zat ik beneden... Naast mij kwamen twee hele dikke Amerikaanse negerinnen zitten die mijn halve stoel in beslag namen en achter mij en nog twee keer zo dikke vrouw die niet uit haar stoel kwam zonder mijn stoel verticaal te trekken. Dat was me een reisje wel. Niet alleen de wegen van ghana zitten vol kuilen, ook de landingsbaan van het vliegveld. Ik dacht dat het vliegtuig zowat in tweeen (sorry kan geen trema's doen op dit toetsenbord) brak. Op het vliegveld ging de hel alleen maar verder. 1 uur staan wachten voor de douane en maarliefst 2 uur op mijn koffers, ik dacht dat ik ze nooit zou krijgen. We sliepen in een hostel genaamd pink hostel.

Zondag 06-07-2014
De volgende ochtend moesten we om 5 uur alweer op om met de taxi naar koforidua te reizen. Al was dit tegen de zin van de eigenaar van het hostel want die wilde me zo dicht mogelijk bij hem in de buurt houden, maar Lisa zei hem dat zij me mee zou nemen!
In de taxi hebben Lisa en ik denk ik 7 kleuren in onze broek gescheten. Ze rijden hier als malloten. Als je in een taxi stapt moet je er maar gewoon van uit gaan dat je dood gaat want dan kan je als je er uit bent een feestje vieren dat je nog leeft. Levensgevaarlijk! Aangekomen bij mijn gastgezin was alleen mijn oudste hostbroertje er. De rest was naar de kerk. Samen met hem heb ik broodzakjes geknoopt en alle 200 broden verpakt. Toen mijn hostouders en hostzusjes terugkwamen van de kerk werd ik heel vriendelijk onthaald. Ik heb ze mijn meegebrachte cadeautjes gegeven waar ze enorm blij mee waren. Later die dag kwam ook Irene thuis, een andere volenteer uit Italie, die dat weekend met een grote groep naar kumassi was geweest. We kregen als eten fufu... Een traditioneel Ghanees gerecht. Ik zal proberen uit te leggen wat het is. Het is een slijmige deegbal in een soort hele pittige soep met een dode vis erin waarvan het lijkt dat hij al een half jaar dood is. Bah!! Maar ik kon het niet laten staan... Een ander dingetje is dat ze hier alles met hun rechterhand eten, dus ook dit moest ik leren. Hier slapen ze wanneer het donker is dus ook wij gingen om half 8 al lekker slapen. Dat was voor mijn geen probleem want ik was kapot!

Maandag 07-07-2014
Maandag ben ik samen met Lisa, Lyfke en Hannah rondgeleid door Gifty (een Ghanese vrouw die werkt voor Projects Abroad) in Koforidua.
Ze heeft ons en typisch ghanees reist gerecht laten proeven. Onze monden stonden in brand. Het was echt niet leuk meer gewoon. Al het eten hier is zo ontzettend pittig. Daarna nam Gifty ons mee naar het ziekenhuis waar we zouden gaan werken. Daar hebben we de baas ontmoet die naar onze nummers vroeg. Ik dacht omdat wij hem dan zouden kunnen bereiken als we ziek zouden zijn een keer, dus we gaven hem onze nummers. Slecht idee want hij stuurt me nu alleen maar smsjes... Iedereen vraagt trouwens of je getrouwd hier bent. Dat is de reden dat ik mijn ringen dragen. Tegen de mannen kan ik zeggen dat ik getrouwd ben, al helpt het weinig want ze willen alsnog met je trouwen.
's Middags heb ik Irene opgezocht in het weeshuis waar ze werkt en waar ik aan het eind van mijn reis nog onderhalve week zal werken. Alle kindjes kwamen op mij afgerend en klommen in me, wilde knuffels en zaten aan mijn haar. Leuk, maar tot op zekere hoogte. Ze moeten je wel los laten als je wil gaan... 's Avonds hebben Irene en ik geholpen met het eten maken, afwassen en hebben we tot slot een spelletje met de kinderen gedaan.
En natuurlijk weer vroeg naar bed (19:30) want hier staan ze om half 6 al weer op!

Dinsdag 08-07-2014
Dinsdag was mijn eerste werkdag in het ziekenhuis. De verpleegsters op mijn afdeling zijn altijd gestresst en totaal niet aardig dus ben ik met de doktoren en een aantal andere volenteers meegelopen de hele dag. Dat was wel heel leuk. Na de ronde met de groep doktoren ging ik even naar mijn afdeling terug waar ik wat wilde drinken toen ik erachter kwam dat een hoogzwangere vrouw op het punt stond een keizersnede te krijgen. Dat wilde ik natuurlijk niet missen, want dat was de reden dat ik hier naartoe ben gekomen. Zo snel als ik was glipte ik naar binnen en ging ik naast een aantal verpleegster zitten. Raar om zo'n keizersnede te zien. Het gaat er namelijk totaal niet zachtzinnig aan toe, maar ik weet nu wel dat ik goed tegen bloed en wonden kan!!
Na mijn werk ging ik terug naar huis waar ik douche nam, me mooi aankleedde in een jurk en wachtte tot Irene thuis kwam. Met zijn alle snel gegeten en toen met het gezin mee naar de kerk gegaan. Ook dat is een hele ervaring! Iedereen wil je leren kennen, komt naar je toe en vraagt hoe het gaat (wo ho te sen) en ik zeg dan: Me ho yɛ, meda ase!
Zo leer ik al een aardig woordje Twi haha!

Woensdag 09-07-2014
Vandaag was ik al heel vroeg op en ben ik ook al heel vroeg naar het ziekenhuis gegaan. Dat was maar goed ook want daardoor heb ik wel mooi twee normale bevallingen kunnen zien. De vrouwen lagen naast elkaar, dat is al raar te eerste, op een soort martelstoel. Niks bleek minder waar want hier in Ghana is het normaal om de kinderen te slaan, in dit geval de vrouwen die moesten bevallen. De vrouwen werden geslagen met stokken en geknepen zodat ze door zouden pushen ookal konden ze niet meer. De eerste vrouw had haar baby binnen 2 minuten gebaard en de andere vrouw binnen 10 minuten, het hielp dus wel maar het lijkt me niet de fijnste manier op te moeten bevallen. Later die dag heb ik nog 4 andere keizersnedes gezien, waarvan de laatste redelijk heftig omdat de baby dwars lag in de buik en niet verticaal waardoor het heel moeilijk was hem eruit te halen. Uiteindelijk hebben ze de vrouws hele buik open getrokken en de baby op die manier gehaald. De baby wilde alleen niet huilen dus was er paniek bij de verpleegsters. Met zijn alle hebben we de baby gemasseerd, over zijn ruggetje gewreven en op zijn kop gehouden en dat wierp zijn vrucht af, want na 5 minuten begon het kleintje te huilen. Godzijdank! 's Middags gingen we wat drinken met alle volenteers hier in koforidua en de staf van projectsabroad, dit zijn Ghanese jongens van in de 20 en houden wel van een drankje haha! Ze zijn hier allemaal heel aardig! Eind van de middag ging ik snel naar huis om wat te eten met de familie en daarna te helpen met het snijden van het deeg voor de broden. Dit kon ik alleen niet afmaken omdat we samen met de groep en de staf naar een cafe zouden gaan om voetbal te kijken. Daar aangekomen werd ik weer door mijn baas van het ziekenhuis gebeld en gesmst. Ik liet het lezen aan Prince, een van de stafleden, die vervolgens mijn telefoon heeft opgenomen. Hij heeft mijn baas verteld dat ik zijn vriendin ben en dat hij me niet meer lastig mocht vallen. Ik heb niks meer gehoord van hem hahaha. Helaas verloor Nederland tot grootte vreugte van een aantal Ghanese mannen die ook naar het cafe waren gekomen om de wedstrijd te zien. Irene en ik zijn snel naar huis gegaan omdat je 's avonds eigenlijk beter niet buiten kan zijn.

Donderdag 09-07-2014
Ik stond vanochtend op met hele erge buikpijn. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten wat ik me bijna niet kan voorstellen omdat ik amper iets eet.. Het kan ook het water zijn dat ik bij het tandenpoetsen gebruik want dat is geen drinkwater. Gelukkig voelde Lisa zich ook niet lekker dus spraken we af voor het werk en liepen samen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen vroeg ik op mijn afdeling of Lisa een dag met ons mee mocht lopen omdat we ons beide ziekjes voelde. Dit mocht alleen niet, sterker nog we moesten naar huis van ze en morgen terug komen als we ons beter voelde. In plaats van dat we naar huis zijn gegaan zitten we nu in een internetcafe en gaan we zo naar Lisa's huis waar we spelletjes gaan doen tot drie uur want dan gaan we met alle volenteers naar een grote markt in Koforidua! Zo ziek zijn we dus niet haha!


Ik hoop dat jullie nu een beetje weten hoe mijn dagindeling eruit ziet en ik zal volgende week ergens jullie weer een nieuwe update geven over hoe mijn lever er hier uit ziet!

Ooooh misschien nog wel leuk om te weten, dit weekend ga ik met een aantal volenteers mee naar een bruiloft, daarna naar een van de staffleden van projects abroad want die heeft ons uitgenodigd die avond bij hem en zondag naar de watervallen! Een leuk weekendvooruitzicht dus!

Heel veel liefs,
Lot